Funkcjonalność czy funkcja?

Dzięki za dzisiejszy post. Na szczęście obcuję z geekami i b. rzadko spotykam się z przytoczoną herezją, ale gdy czasem widzę reklamę nowego sprzętu lub softu, to nóż się w kieszeni otwiera.

BTW Dopiero w tym tekście zauważyłem, że dajesz opisy do linków (te dymki).
BTW2 skoro już tu piszę, to zapytam. Powinienem po ‚BTW’ rozpoczynać zdanie z wielkiej litery czy już samo ‚by the way’ rozpoczyna zdanie, więc to jest błąd? No, i czy numerek nie jest babolem, którego powinienem się wstydzić?

A czy „funkcje” nie są policzalne, więc „duże LICZBY funkcji”, a nie „ilości”? Tak tylko pytam ;-) Pozdrawiam!

Funkcjonalność za słownikiem języka polskiego: „zespół funkcji i usług systemu.”. (http://sjp.pl/funkcjonalno%B6%E6)

mBank wprowadził nową funkcjonalność. Cytując autora „Y U no use a słownik?”

Po prostu słowo „funkcjonalność” stało się w pewnych kręgach modne i znaczna część osób sądzi, że im częściej go używają tym bardziej są… no nie wiem, ‚na fali”? To tak jak czas jakiś temu pleniło się słowo ‚eksluzywny’ stosowane w co najmniej dziwnych sytuacjach i znaczeniach. Przez długi czas zastanawiałem się czytając ‚ekskluzywny wywiad’, co w nim takiego jest. Dopiero pod koniec dotarło do mnie, że chodziło o wywiad ‚na wyłączność’, a nic w nim nie było wyjątkowego czy elitarnego.

Według normy ISO, funkcjonalność to zbiór funkcji. :) Wszystko ok.

Stykałam się z tym błędem w środowisku informatycznym, muszę porozsyłać tego linka co niektórym ;)

Czasem widują też wzornictwo zamiast wzoru. :)

Tekst się wcale nie starzeje, a funkcjonalność zamiast funkcji znalazłam ostatnio w książce PWN (!). Mimo to obstaję przy swoim i cieszę się, że mam sojuszników:)

Świetny artykuł! Dzięki. Naprawdę.
A mogę zaproponować Ci materiał na następny? Technology & technique versus nasze technika i technologia. I też przeraźliwie często mylone w polskiej korpo-mowie.

Dbanie o estetykę języka jest ważne, ale jego główną funkcją, sensem — jest przekazywanie treści. Najważniejsze jest, by odbiorca zrozumiał, najlepiej jednoznacznie, o co chodzi. Dopiero w drugiej kolejności istotne są kwestie zasad i estetyki języka samego w sobie.

Słowo „funkcja” w programowaniu ma swoje specjalne znaczenie — jest to konstrukcja programistyczna, która nie ma przełożenia na funkcje widziane z perspektywy użytkownika końcowego (przyciski, polecenia menu itp.). Prawdopodobnie dla rozróżnienia od „funkcji” programistycznej, „funkcja” taka po ludzku, użytkowa, przez wielu jest nazywana „funkcjonalnością” — nie jest to poprawne językowo, ale za to jest jednoznacznie i po prostu umożliwia łatwą komunikację.
Oczywiście na pewno zdarzają się też przypadki, gdy ktoś „funkcjonalności” używa błędnie, bo „mądrzej” brzmi — działania opartego na takiej intencji nie popieram. Jednak w celach czysto użytkowych, wybaczam.

Jak, droga autorko, zastąpiła byś słowo „funkcja” tak, aby znaczyło to samo, co „funkcja”, ale aby nie użyć słowa „funkcja” (no bo funkcja w programowaniu to co innego), ani „funkcjonalność” (bo błędne w tym kontekście), ani „ficzer” (no bo tak dziwnie brzmi i nie po polsku)? Może „możliwość”? Hm, w niektorych miejscach się obroni, ale nie zawsze.

Sam staram się dbać o język, jakim się posługuję, jednak nie lubię przesady. Był np. taki człowieczek, chyba jakiś sekretarz Szymborskiej czy jakoś tak, który stwierdził, że nie odczytuje e-maili zaczynających się od „witam”, bo to niepoprawne. Nie, takim ludziom to ja dziękuję — to jest skrajność.

Uważam, że można popełniać błędy językowe, jeśli jest to funkcjonalnie potrzebne, a jednocześnie ma się tego świadomość. Na przykład w dziedzinie baz danych jest takie określenie jak „constraints”, które w polskojęzycznej informatyce tłumaczymy na „więzy integralności”. Czasem trzeba tego określenia użyć w liczbie pojedynczej. Niestety po polsku nie jest to możliwe, gdyż „więzy” nie mają liczby pojedynczej. (Nie, drogie humany, nie można użyć synonimu, to są nauki ścisłe, tak więc dane zjawisko ma jedną, konkretną, niezmienną nazwę.). Dlatego też w tym konkretnym przypadku „więz integralności” mnie nie razi, byle by osoba mówiąca to słowo wiedziała, że w języku polskim ono nie istnieje.

My, ścisłowcy, też powinniśmy jednakże okazać trochę wyrozumiałości. Kiedyś oglądałem na YT fragment „Wiadomości” TVP1 o wydaniu nowego wtedy systemu Windows Vista. Dziennikarz w znaczeniu „system operacyjny” uzył w pewnym fragmencie określenia „program operacyjny”, co niektórych komentujących bardzo wzburzyło. Dla mnie, informatyka, nie stanowi to problemu, gdyż rozumiem przyczynę.
W naukach ścisłych, jak wspomniałem, dana rzecz ma jedną konkretną nazwę, często pozbawioną synonimów. Zjawiska takie jak Windows Vista czy np. Mac OS, iOS, Android nazywamy „systemem operacyjnym” — to określenie nie ma żadnego synonimu. Jednakże dziennikarz sztucznie taki synonim stworzył, by uniknąć użycia tego samego słowa (w tym wypadku „system”) kilkukrotnie. Bowiem w następnym zdaniu materiału TVP1 padła już fraza „system operacyjny”. W języku ścisłym, naukowym dopuszczalne, a nawet momentami wskazane jest użycie tej samej frazy wielokrotnie, jeśli omawiana logika tego wymaga. W mojej dokumentacji programistycznej pojawia się np. taki kwiatek: „[…] jej klucze zostaną nazwami atrybutów, a wartości ich wartościami”. W standardowym języku mówionym takich sytuacji unikamy — i to jest zupełnie normalne.